Mijn naam is dus Jolien Vanleeuw, geboren in een simpel klein boerendorp in 1993. Al van kinds af aan een vrolijke spring-in t-veld, die enkel het goede ziet van mensen. Sommigen noemen het naïef, maar ik zit nu eenmaal liever op mijn roze wolk. 

Op 14-jarige leeftijd heb ik de diagnose AD(H)D gekregen. Je kan dus zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben. Mijn schoolcarrière was allesbehalve rooskleurig. De innerlijke gevechten rond mijn AD(H)D-symptomen namen wel vaker de bovenhand. Dit maakte dat ik toch gedurende 10 jaar een zeer onzeker meisje was. 

Wel was “weten” voor mij een soort veiligheid en houvast. Hoe meer ik over de menselijke psyche wist, hoe minder onzeker ik werd. Ieder gedrag komt ergens uit voort, de reden waarom iets gebeurt of iemand iets doet, is als het oplossen van een raadsel. Enkel door alle stukken te verzamelen, krijgt het geheel een vorm en dus betekenis. 

Niet dat ik zo vaak puzzel, maar het oplossen van raadsels of met andere woorden probleemoplossend denken is wel gelinkt aan mijn AD(H)D. Hier ben ik zeer dankbaar voor. Niet alleen dit, maar ook mijn empathisch vermogen voelt soms als een superpower aan. Alsof ik kan lezen wat een ander nodig heeft, zonder woorden. Het zijn allemaal ‘symptomen’ van AD(H)D

Ondertussen zijn we jaren verder en heb ik het gevoel dat het tijd is voor mij om datgene dat ik doorheen de jaren geleerd heb te delen met anderen. Of je nu officieel de diagnose AD(H)D hebt, of jezelf herkent in bepaalde kenmerken van een persoon met AD(H)D, dat maakt voor mij allemaal niets uit. Als je er voor open wil staan om de wereld te zien door mijn ‘nu terug roosgetinte’ bril, dan maakt dat mij al een gelukkig mens.

Ik kijk er in ieder geval naar uit om je te leren kennen.