Het begint natuurlijk allemaal in de kindertijd. Je bent vrij, onbezonnen en natuurlijk impulsief. De mate waarin ouders of leerkrachten dit van jou verdragen verandert met de tijd.
Hoe ouder je wordt, hoe meer verwachtingen er zijn. “Zit nu eens stil”, “stop met aan je nagels te prullen”, “roep niet zo luid”, “doe nu toch eens wat ik vraag”. Het zijn allemaal opmerkingen die logisch klinken binnen de context. Met context bedoel ik dan, een restaurant of bijvoorbeeld tijdens een lesopdracht.
Volwassenen willen een kind leren om zich te gedragen volgens de maatschappelijk aanvaardbare normen. Of met andere woorden, volwassenen willen graag gecontroleerde rust, want het leven is al zo druk. Begrijp me niet verkeerd, als moeder van een 3jarige kleuter heb ik zeker ook nood aan deze rust. Zelfs ik trap soms nog in de valkuil van deze miscommunicatie. Want dat is het uiteindelijk toch gewoon?
Wij volwassenen willen geen labels plakken. We doen dat al zeker niet bewust of met slechte intenties. Maar zijn we ervan bewust, dat het herhalen van deze opmerkingen wel een blijvend effect hebben?
Volwassenen zien dit als opvoeden, sturen, aanleren van sociaal aanvaardbaar gedrag. Voor kinderen zonder ADHD zal er op sommige vlakken dan ook een verandering in gedrag kunnen ontstaan, maar voor diegene die hun "ADHD"-gedrag niet kunnen aanpassen… Tja die horen dezelfde opmerkingen voor jaren lang. En het zijn net die opmerkingen die uitgroeien tot labels.